Wrażenie jakie wywołujemy, jest odwrotnie proporcjonalne do tego, co ludzie wiedzą na nasz temat. Istnieją mnie dwie. Jedna nienagannie ubrana, nieprzeciętnie zdolna, w miarę atrakcyjna, zawsze uśmiechnięta i pełna energii. Druga pozostaje w ukryciu. Druga ja, to ta o której istnieniu wiem tylko ja. Gdy miałam jakieś dwanaście albo trzynaście lat zrozumiałam, że inni ludzie nie czują tak samo jak ja. Nie boli ich brzuch po obejrzeniu wiadomości ani nie chce im się płakać, bo ktoś jest smutny. Wcześniej myślałam, że jestem taka sama jak wszyscy, tyle że pozostali lepiej ode mnie nauczyli się lekceważyć te różne odczucia-że robili coś, dzięki czemu wyłączali je w sobie...a ja jestem nieudacznikiem i tego nie potrafię... Chciałabym porozmawiać z kimś i móc mówić szczerze. Chciałabym ponazywać wszystkie myśli, które tłuką mi się po głowie jak szalone, i wiedzieć, że istnieje na tym świecie ktoś, kto je rozumie. Witam we wnętrzu mojego umysłu. Jest tu tak ciemno i obrzydliwie, że
